Begin mei 2018 vertrok ik op “Surf your way out” reis, georganiseerd door Mieke Lanoey. Een reis die ik voor mezelf boekte als “transformatiereis”. Eentje waarin ik oude patronen achter me wou laten en mijn angsten onder ogen wou zien. Want angst, dat ken ik volop. Vliegangst resulteerde de voorbije 4 jaar in niet meer vliegen en de jaren voordien had ik een kalmeertabletje nodig om het aan te durven. Daar wou ik echt komaf mee maken. En twee ervaringen op mijn 12de, waarbij ik telkens bijna verdronken was en éénmaal door de kustwacht werd gered, zorgden tevens voor een grote onderwaterangst. Een vliegtuigticket boeken om op surfvakantie te gaan was dus een duidelijk statement voor mezelf met een duidelijk doel !
In the package zaten ook dagelijkse therapiesessies inbegrepen die ik optimaal wou gebruiken om een moeilijk jaar en een zwaar levensthema te kunnen afsluiten. Ik ging dus volledig als Karine naar daar en liet mijn rol van coach en therapeut in België achter. Om je eigen blinde vlekken te ontdekken, heb je immers ook zelf begeleiding nodig. Hoe dit verliep, wat ik doorvoelde en herstelde, daar koppel ik later op terug. Vandaag focus ik op de onverwachte inzichten die deze reis mij bracht. Want hoewel ik dus deelnam om, letterlijk en figuurlijk, in een persoonlijk proces te duiken ontdekte ik zoveel meer en werd de oceaan mijn business coach.
Minimalisme
Vanaf dag 1 kwam het thema minimalisme naar boven en dit zou erg bepalend worden. Wetende dat er een maand na mijn reis een verhuis gepland stond, drong dit thema zich sowieso op. Ik zou immers verhuizen naar een kleinere plek. En toen ik in Frankrijk arriveerde en samen met mijn room-mate onze kamer toegewezen kreeg, kon ik gebruik maken van twee lades in een ladekast. Nadat ik uitpakte bleken die lades niet eens vol te zitten. Een ganse week leven vanuit 2 laden bleek een ontzettende verrijking te zijn. Ik miste NIETS. Geen laptop, geen specifieke boeken, geen meubels, geen persoonlijke spullen. In het hier en nu bleek ik niets nodig te hebben.
Volledig hiervan doordrongen besloot ik om me, eens terug thuis, te ontdoen van alle ballast. Wat sleepte ik immers al tientallen jaren met me mee ? Kasten vol boeken, die ik doodgraag ooit één keer las maar die nu gewoon “mooi” stonden te wezen. Dozen vol spullen die nooit gebruikt werden maar wel “leuk” waren. Kasten voor mappen met werkmateriaal van de voorbije 11 jaar, waarvan ongetwijfeld 2/3de intussen overbodig was. Keukenkasten met genoeg borden en tassen om een ganse school mee te kunnen bedienen. En dan spreken we nog niet over een kleerkast, bestaande uit 3 kledingmaten voor “je weet maar nooit”, want mijn gewicht durft nogal schommelen. Maar let’s face it, ik ben 42 ! Die jeans met maat 26 gaat echt nooit meer passen ?.
Elke dag opnieuw popten er zaken in mijn hoofd op die ik kon achterlaten en ik maakte de volgende afspraak met mezelf : alles wat ik bezat, op kleren en keukenspullen na, zou na mijn verhuis in 1 kast moeten passen. Want uiteindelijk, zo besefte ik, pasten al mijn spullen 13 jaar geleden, toen mijn dochter nog een peuter was, ook in 1 kast. Back to basics als thema dus.
Die ganse week voelde ik ook geen behoefte aan social media, mails of google en beperkte ik het checken van mijn smartphone tot 1 keer per dag. Ik gebruikte hem enkel voor sporadisch contact met mijn dochter, die zelf op reis naar Ierland was met haar papa en om enkele mooie foto’s van onze surfreis te posten. Wat een verademing was dat, om volledig vrij rond te lopen, zonder telefoon, zonder internet, zonder non-stop bereikbaar te zijn. Het kostte me totaal geen moeite zelfs. Ik speelde met het idee om bij thuiskomst Facebook van mijn smartphone te verwijderen. Dit deed ik uiteindelijk niet, maar het beperkte gebruik van mijn telefoon is wel gebleven. En ik mis niks.
De volgende stap is om eens grote schoonmaak in mijn contacten te houden en enkel de echte friends nog op mijn persoonlijke pagina toe te laten. Minimalisme dus, ook online.
Wandelen langs de oceaan bracht me allerlei antwoorden en er kwamen er dagelijks alsmaar bij. Toen ik op een zonnige, maar winderige namiddag langs de kustlijn liep, viel plots mijn frank. Ik zag plots hoe hard ik me de laatste jaren in de veranderingen in de coaching wereld had laten meezuigen. En hoe dat helemaal niet strookte met waarom ik 11 jaar gelezen zelfstandige was geworden. Een stortvloed aan woorden kwamen in mijn hoofd en ik zette me neer in het zand, nam mijn schriftje uit mijn tas en begon te beschrijven waarom ik 11 jaar geleden voor het zelfstandigenstatuut had gekozen.
1. Work / life balans
Als alleenstaande mama wou ik meer quality time met mijn (toen kleuter) dochter en wou ik niet leven vanuit beperkingen. Ik wou een mama zijn die minstens tweemaal per week om 15.30 u aan de schoolpoort kon staan en op woensdagmiddag thuis kon blijven. Heerlijk!
2. Eigen tijdsindeling
Ik wou mijn werk rond mijn leven kunnen organiseren en niet andersom. En dus eerst tijd kunnen inplannen om te sporten, een koffie te gaan drinken, niets doen en dochtertijd. En ik kon er nu voor kiezen om de helft van de schoolvakanties vrij te nemen. Heerlijk!
3. Studeren
Ik heb zoveel interesses en kan daardoor echt gepassioneerd studeren. Als zelfstandige kon ik ook overdag opleidingen volgen, zonder ’s avonds of in het weekend een babysit te hoeven inschakelen. Zo maakte ik bijvoorbeeld een kinderdroom waar en leerde ik op mijn 30ste piano spelen. Ik creëerde ruimte voor het volgen van een postgraduaat opleiding binnen HR, volgde een vierjarige psychotherapie opleiding op vrijdagen, startte een tweejarige stresscoach opleiding en ook nu staan er jaarlijks een 10 tot 15 tal opleidingsdata in verschillende domeinen op mijn agenda, telkens op weekdagen. Heerlijk!
4. Creatieve generalist
Hoewel ik in loondienst mooie kansen heb gekregen en me binnen Human Resource heel breed heb kunnen ontwikkelen, was het daar altijd een of/of verhaal. Als zelfstandige kon ik daar en/en van maken en coaching combineren met assessments, trainingen, outplacement, therapie, werving & selectie en HR gerelateerde beleidsondersteuning. Al deze dingen naar believen in mijn agenda zien terugkomen, heerlijk!
5. Focussen op jobdoelwit
Door verschillende rollen op te nemen kon ik steeds meer voelen waar mijn talenten en interesses echt lagen. Zo kon ik ervoor kiezen om me gaandeweg meer daarin te bekwamen en me toe te leggen op wat mijn corebusiness zou worden. Het eerste inzicht kwam destijds na een intensieve stresscoach opleiding, verspreid over twee jaar. De basis van hoe mijn organisatie er vandaag uitziet werd toen gelegd. De vierjarige verdieping d.m.v. een opleiding tot psychotherapeut vormde de verdere bouwsteen van K-onsult. En toen de Vlaamse Overheid het systeem van loopbaancheques op de markt bracht zocht ik naar een manier om mijn eigen stempel daarop te drukken en kon ik dankzij mijn ervaring mijn integratief loopbaancenter oprichten. Heerlijk!
6. Autonomie
De dingen op mijn eigen manier doen. Groeien op eigen tempo. Zelf keuzes maken. Durven nee zeggen tegen klanten omdat hun vraag niet strookt met mijn zienswijze. Walk the talk kunnen toepassen vanuit wie ik ben en wie ik wil zijn. Heerlijk!
7. Inkomsten plannen
Door mijn vakanties op schooljaar basis in te plannen, had ik meteen een zicht op wanneer ik wel en niet zou werken. Dat maakte het handig om te beslissen wanneer ik tijdelijk meer zou werken, hoe ik mijn prijszetting moest bepalen, wanneer ik ruimte had voor extra cliënten en wanneer ik bepaalde uitgaven kon plannen. Een portemonnee in balans … . Heerlijk!
8. Samenwerken met gelijkgestemden
Groeien als zelfstandige doe je deels alleen, deels door en met anderen. En ik ben de mensen die mij in mijn opstartperiode kansen gaven nog altijd erg dankbaar. Als freelancer had ik fijne klantencontacten en vaak leuke tijdelijke collega’s. Mijn bedrijf, dat ben ik. Dus toen mijn organisatie zich begon te ontvouwen in zijn huidige structuur, resulteerde dit in samenwerkingsverbanden. Zowel voor ondersteuning op vlak van finance, marketing en administratie, als door het werken met freelance jobcoaches en concullega’s in de therapie en coachingwereld. Zelf mogen kiezen met wie je samenwerkt, heerlijk!
Voila, het best case scenario stond op papier. Ik was nog altijd blij met mijn zelfstandigenstatuut, voelde het verlangen om alles wat ik had opgeschreven ten volle te beleven en voelde ook meteen waar de knelpunten zaten. Want zoals het leven gaat met ups-and-downs, gaat ook je business vaak op die manier. Ik heb over de jaren heen dan ook meermaals bijgestuurd, gas teruggenomen, samenwerkingen stopgezet, foute keuzes gemaakt, toegevingen gedaan, moeilijke examens afgelegd en gespeeld met de grenzen van die work/life balans en die eigen tijdsindeling. Ik liet me daarbij ook coachen en neem ook tweemaal per jaar bewust afstand van mijn bedrijf om te kijken naar de essentie en te voelen of het nog klopt. Dat hoort allemaal dus bij de course of life. En toen kwam het inzicht.
Op mijn lijstje stond nooit, jamais, het woord GROEI! Groei van mijn bedrijf, bedoel ik daarmee want persoonlijke ontwikkeling zit in mijn leven sowieso verankerd. Maar groei van mijn bedrijf? Hoezo? In essentie was ik destijds gestart omwille van levenskwaliteit. Zelf kunnen kiezen wanneer ik werkte of studeerde, waar ik dit deed, inhoudelijk kunnen kiezen wat ik deed en tijd voor mij en mijn dochter zonder in geldnood te komen. Een organisatie uitbouwen, die groter werd dan mezelf, was nooit mijn droom geweest. Succesvol zijn was nooit een doel op zicht. En trouwens, wat is dat dan he. Nee, integendeel, ik wou het net klein genoeg houden om, als er zich plots een nieuwe opportuniteit zou voordien die mij zou roepen, ervoor te kunnen kiezen om met bepaalde zaken te stoppen. Zoals ik destijds stopte met mijn werving & selectie kantoor om mij te kunnen ontwikkelen als therapeut.
En waar was ik de voorbije drie jaar mee bezig geweest? Met groter worden, met het zoeken naar een pand voor een groepspraktijk, met het uitbouwen van een fysieke academie, met verloren lopen in administratieve processen, met het opstarten van een bijkomende vennootschap om iemand anders zijn droom te realiseren, met geld uitgeven aan erkenningen die ik eigenlijk niet nodig had, … . Terwijl dat dus nooit op mijn verlanglijstje had gestaan. Was het vanuit een onzekerheid en tekort aan eigenwaarde? Was het EGO er ergens ingeslopen, misschien?
Want, echt waar, ik had het niet gemerkt. Ik hanteer (factureer) nog altijd mijn 25-uren week. Dus ik zag in mijn agenda geen tekort op vlak van work/life balans en eigen tijdsindeling. En mijn inkomsten haalde ik nog altijd uit therapie, coaching en opleidingen.
En ik volg ook zelf nog opleidingen en zet in op persoonlijke ontwikkeling. Ik had echter niet gezien waar ik verder buiten mijn werkuren mee bezig was geweest. Met de groei van mijn organisatie … ! Je vraagt je nu misschien af “So, wat is daar mis mee?”. Wel, alles ?. Want zo kom ik plots opnieuw uit bij minimalisme. Vrijheid is voor mij zo belangrijk. Niet afhankelijk zijn van iets of iemand en niet verantwoordelijk zijn voor de jobzekerheid van anderen valt daar ook onder. Ik wil zelf keuzes kunnen en durven maken. En mijn job doen vanuit passie en vanuit de overtuiging dat ik werkelijk een verschil kan maken. Zonder dat ik als norm x aantal mensen tegelijk moet kunnen bereiken. En over een aantal jaar wil ik, op zijn minst parttime, in het buitenland wonen en vandaaruit werken. Zodus, ik was duidelijk mijn werkelijke focus verloren. Wat was er gebeurd?
Ik was mezelf verloren in de verbinding en samenwerking met anderen, net omdat ik daar zo blij van word en nood aan heb. De voorbije jaren ontdekte ik de kracht en fun van netwerken. Zowel on- als offline. Die gelijkgestemden ontmoeten, dat was voor mij een openbaring en gaf me energie. En vanuit mijn oprechte enthousiasme zette ik daarom ook bepaalde stappen. Stappen die eigenlijk voor mezelf bedoeld waren, maar waarin ik me door het enthousiasme van anderen onbewust liet wegleiden van mijn eigen waarheid en van mijn grote geheel. Want hoewel ik al een dikke 10 jaar zelf mensen coach, is de coaching wereld de voorbije jaren ontzettend gegroeid, ontwikkeld en veranderd. Er is zoveel mogelijk, het werd zo toegankelijk en de mogelijkheden om je zichtbaar te maken zijn haast oneindig geworden. En het is ook heel interessant. Ik ontmoet en begeleid erg veel startende coaches die al deze nieuwe werkwijzen uittesten, trajecten verkopen, weggaan van uurtje-factuurtje, heel aanwezig zijn op social media, podcasts en webinars opnemen en mij daarmee dus toonden wat ik zelf niet doe … en zelf eigenlijk ook niet nodig heb. Aan de oceaan werd ik me daarvan pas bewust.
1. Webinars
Elke zichzelf respecterende coach geeft tegenwoordig webinars. En ik blokkeer op camera, dus volgde vorig jaar een opleiding inspirerend spreken. Want ik moest dat ook kunnen, toch? Super opleiding, veel geleerd en inzetbaar voor mijn job als trainer en voor een nieuwe invulling als public speaker. Maar een webinar, eerlijk, ik gruwel bij het woord. Ik bekijk er zelf geen omdat ik dat gewoon niet fijn vind. Het matcht niet met hoe ik in interactie wil gaan met anderen. Dus waarom zou ik er in godsnaam zelf geven als ik dat eigenlijk niet wil? Ik startte 11 jaar geleden zonder website, zonder FB, zonder netwerk en dat ging altijd prima. Ik ben mee geëvolueerd, maar sommige trends ga ik aan me laten voorbijgaan :).
2. Een eigen groepspraktijk
Mijn rol als therapeut en coach zit in mijzelf. Het is wat ik wil doen en wie ik, beroepshalve, wil zijn. En vanuit mijn wens om mensen holistisch te kunnen begeleiden en daar mijn eigen stempel op te kunnen drukken, ook buiten mijn eigen vakgebied, zocht ik jarenlang naar een pand voor een eigen groepspraktijk. Daar zou ik kunnen samenwerken met gelijkgestemden die ik zelf kon kiezen en zo nog meer een verschil kunnen maken in het leven van mensen die begeleiding nodig hadden. Hoewel vanuit een nobele gedachte, besef ik nu dat ook het EGO hier een rol in speelde. Ik wou mezelf via een eigen praktijk op de kaart zetten, maar eigenlijk heeft deze vorm voor mij geen echte meerwaarde. Het zou mijn vrijheid hypothekeren en ik zou meer verantwoordelijkheden opnemen dan ik eigenlijk wil. En eigenlijk, zo besefte ik daar bij de oceaan, ik heb al een praktijk, een vliegende praktijk. Want mijn team van loopbaancoaches werkt vanuit meerdere praktijken, allemaal binnen een holistisch kader. Dat ik dat nooit eerder had gezien?
3. Aansluiten bij een extra praktijk
Bij sommige organisaties kom ik thuis. Dus toen één daarvan ging uitbreiden en een andere met een praktijk zou starten, wou ik daar meteen deel vanuit maken. Thuiskomen, het is een thema en hoewel ik erg werk aan thuiskomen in mezelf, word ik vaker getrokken naar thuiskomen bij anderen of op een bepaalde plaats. En dan vind ik het keileuk om samen met die plekken en de mensen die er werken te kunnen groeien. Niet erg, mocht hiervoor ruimte in mijn agenda zijn. En mocht ik er echt nood aan hebben want ik heb in mijn eigen huis een praktijkruimte. Het is al zo’n uitdaging om een 25 uren week te bewaken, dus wat dan met mijn autonomie? Waarom zou ik dan mezelf verplichten om minstens 4 uur per week tot zelfs 12 u per week elders extra aan de slag te gaan? Uit schrik om iets te missen? Uit schrik om ergens geen deel van uit te maken? Het zou kunnen. Ik ga het alleszins onderzoeken.
4. Geven en promoten van extra opleidingen en workshops
Als ik voor kleinere, werkbare groepen sta ben ik helemaal in mijn element. Dan bruis ik van energie, stroomt de kennis eruit en voel ik me verbonden. En wanneer je tegenwoordig FB opent, zie je een uitgebreid aanbod aan mogelijke lezingen, workshops, cursussen die je kan volgen en die mij tevens inspireren. Dus begon ik meer en meer workshops en groeitrajecten in mijn agenda in te plannen. Geweldig leuk, maar tegelijkertijd erg tijdrovend. Want zoals ik al zei hanteer ik een 25 uren week. En de voorbereidingstijd voor opleidingen en workshops en het promoten ervan, kost me 20 keer zoveel energie als het geven van therapie en coaching. Tijd dus om in mijn aanbod te snoeien.
5. Inzetten op extra erkenningen
Een zestal weken voor mijn reis had ik plots geen mogelijkheid meer om als onderaannemer gebruik te maken van de KMO erkenning voor mijn cursisten. Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen af en ik maakte meteen een afspraak met een auditkantoor om voor mijn eigen erkenning te gaan. Ik ging dat efkes op 3 weken tijd realiseren en ik ging daar duizenden euro’s voor neertellen. Euro’s die hiervoor niet waren gebudgetteerd. En dat terwijl ik op jaarbasis slechts 3 meerdaagse opleidingen gaf en mijn winst meteen weer kwijt zou zijn aan de kostprijs van de audit. De rustige opmerking van een collega “Ge hebt dat niet nodig, als jij jezelf genoeg waard vindt betalen cursisten gewoon de waarde van de opleiding, geef je geld liever aan andere dingen uit”, kon ik toen nog niet horen.
Dus ging ik zwaar over mijn 25 uren week, ontwierp templates, schreef processen en zette zelfs een andere collega meerdere uren in voor administratieve ondersteuning. Het resulteerde in no time in een ontstoken rechterschouder. Ik kon geen letter typen zonder intense pijn. Ik ging letterlijk en figuurlijk in een kramp. Ik verzette noodgedwongen de datum van de auditor tot na mijn vakantie, nog steeds met de intentie dit te behalen. Om uiteindelijk de oceaan te horen zeggen dat ik dit niet nodig heb en kijk, mijn schouder genas. Bij thuiskomst annuleerde ik de audit, verlaagde mijn inschrijvingstarieven met 200 euro omdat dit voor mij juister aanvoelde en de eerste boekingen kwamen die week al binnen!
Wat de oceaan me liet inzien is het volgende : Ik wil downsizen om terug te kunnen groeien!
Want binnen mijn vakgebied, binnen mijn niche, wil ik me verder blijven focussen en ontwikkelen. Als creatieve generalist en als HSP betekent dit tevens “keuzes maken”. Als creatieve generalist wil ik me richten op datgene wat me energie geeft, wil ik vooral begeleiden en inspireren :
- als therapeut op vlak van stress en burn-out en als HSP- en loopbaancoach
- als trainer wanneer ik opleiding tot coach geef of groeigroepen begeleid
- als “walk the talk” business coach
- door het organiseren van netwerkmomenten en als public speaker
- door het ondersteunen van mijn freelance jobcoach team
Uiteraard wil ik daar goed in zijn en wil ik dat mijn klanten content zijn en dat ik hen kan geven wat ze verdienen. En natuurlijk wil ik ook kunnen leven van wat ik doe. Maar dat doe ik al 11 jaar en is dus geen doel waarop ik moet focussen. Dank zij mijn fijne netwerk kan ik cliënten ook makkelijk doorverwijzen wanneer ik geen extra cliënten of opdrachten aanneem.
En zo beland ik opnieuw bij minimalisme. Bij mijn kern blijven, inzetten op wat mij gelukkig maakt en me niet laten meeslepen door wat er allemaal beweegt in de wereld van coaching, training en therapie. Wat ik doe maakt me gelukkig. Op mijn manier. Het is helemaal goed zo. Ik hoef geen zelfverklaarde goeroe-status, zoals je tegenwoordig vaak ziet, om mezelf zichtbaar te maken.
Dit betekent niet dat ik mezelf klein maak, integendeel. Je gaat zeker van mij blijven horen en ik ga mezelf ook steeds verder blijven ontwikkelen en uitdagen. Maar ik hoef geen hoge golven te pakken om op te kunnen surfen. Die vorm van “succes” laat ik graag aan mij voorbijgaan. Ik mag me gewoon laten meevoeren op de golf die ik uitkies en ervaren hoe geweldig alles dan stroomt. De oceaan leerde me om terug te spelen, in de golven, als een kind. Een extra erkenning, een webinar geven of een eigen pand voor een praktijk zou mijn geluk dus niet vergroten. Een duur en fancy CRM aankopen geeft me geen extra vrijheid. Opkomen voor een politieke partij, wat lange tijd op tafel lag, is ook niet wat ik te doen heb.
Tijd om op te ruimen dus, binnen en buiten mezelf. Zodat ik door de extra gecreëerde ruimte enthousiast kan kijken naar wat anderen in de wereld zetten. Zodat ik met een open mind kan onderzoeken welke ontwikkelingen mij wel liggen. Zodat ik tijd kan maken voor het volgen van workshops die mij persoonlijk interesseren. Zodat ik eindelijk mijn boek kan afwerken en tijd voor yoga maak. Zodat ik durf kiezen voor de essentie, voor mijn missie, back to basics, zodat ik kies voor mezelf. Want mijn job definieert niet wie ik ben.
Met als resultaat : ik mag terug spelen, dus ik groei!
BE YOU! Meer heeft de wereld binnen en buiten jezelf niet nodig.